Naar de Wichtelhöhler en een vis gevangen

Vanmorgen was de lucht weer helderblauw, we wisten dat het weer een warme dag ging worden. Waar kun je dan beter zijn dan in het bos, daar is het tenminste nog enigszins koel. Dus na het ontbijt (koffie en knäckebrödjes) zijn we vanaf de camping, langs de golfbaan naar het bos gelopen om de Wichtelhöhler te zien. Het eerste stuk liepen we vlak en was het heerlijk onder de bomen, maar eenmaal bij het bos aangekomen moesten we direct flink klimmen. Na een half uurtje voelden we de hitte ook echt in het bos doordringen, maar we liepen rustig door. We zagen mooie paddestoelen en af en toe een uitzicht over de golfbaan. Langzaam maar zeker kwamen we bij de Wichtelhöhler, een stel stenen die vaak opgestapeld lagen en soms over het pad hingen. Halverwege de route kwamen we bij een prachtig houten huisje, waar we even hebben gezeten en gedronken. Er hingen wat posters over de vogels in het bos (niks van gezien, maar efijn) en er kwamen een stel schoolkinderen langs. Ze vroegen of we een rood briefje met een nummer hadden gezien, nee dus. Met z’n allen gingen we zoeken, onder de banken en tafel, maar nee hoor. Opeens vroeg Tanacha waar we naar zochten, ze had het niet verstaan. Oh, riep ze toen, nummer vier! Bleek dat zij direct al onder de bank had gekeken toen ze aankwam (wie doet dat nou?) en dus waren de schoolkindertjes blij met ons. Daarna kwamen er een stel oudjes met stokken (niet om mee te slaan, maar van die Nordick Walking-dingen). Ze vroegen of we uit Bad Kissingen kwamen, dus ik zei NEE en Reint zei JA. Lekker duidelijk toch? Ja, we kwamen lopend vanaf de camping en nee, we kwamen uit Nederland.

Aan het eind van de route hebben we nog een stukje van de “Weg der Besinnung” gelopen. Er staan allerlei verhelderende (voor ons onduidelijke) teksten op bordjes uit de bijbel en er zijn houten of stenen dingen met zilveren ballen er in of op. Ook lekker duidelijk toch? Maar omdat deze weg uitkomt in een dorpje en je dan de hele tijd langs een drukke weg moet lopen, zijn we maar weer omgekeerd. Tenslotte hadden we deze bezinningsweg toch al eens eerder gelopen en zijn we er ook toen niet wijzer van geworden.

Vanmiddag hebben we bijna tegen de buur-camper aangeplakt gezeten (daar is schaduw) vanwege de hitte. Er bewoog geen mens op de hele camping. Aan het eind van de middag kwam ik op het briljante plan om met Brandon te gaan vissen met z’n 1-Euro hengel uit Tsjechië. Stukje brood en Tanacha meegenomen en daar gingen we. In de woeste stroom naast de camping kon Brandon niks worden, dus maar naar het park gegaan waar het water heerlijk rustig kabbelt. Hij slingert z’n haak en brood in het water en ja hoor…bijna direct had hij beet. En wie moest dat vieze beest van de haak halen? Mamma natuurlijk. Dus de vis op het droge geslingerd en toen pas zagen we dat de haak niet in z’n lip zat, maar ergens achter in het vissestrotje. Maar ik wil m’n haak wel terug, anders kan ik nooit meer vissen, zei Brandon. Dus ik een stokje opgezocht en geprobeerd het haakje zo goed en kwaad als het ging naar achteren te duwen. In mijn gedachten zag ik de vis kokhalzen, maar in het echt brak de stok af en spuugde de vis de andere helft uit. Grappig toch? Nou, in het echt was het helemaal niet leuk. De vis hebben we eerst maar even teruggehangen in het water en toen moest ik bedenken hoe we hem er af konden krijgen. Het enige wat ik bij me had, waren m’n sleutels en een zakdoekje. Dus vis weer op het droge (beetgepakt met m’n doekje) en toen met een sleutel in z’n bekje gepord, net zo lang tot de haak los was. Inmiddels kwam er al wat bloed bij z’n oog, maar efijn hij was gered. De kids waren helemaal blij dat hij niet dood was en ik schrok zo dat hij nog steeds kronkelde, dus ik heb de vis met zakdoek en al in de plomp gegooid. En oh wonder, hij zwom gewoon weg (zonder zakdoek). Ik ga dus nooit meer vissen met m’n zoon!

Tegen half zeven besloten we richting de pizzeria in het dorp te lopen. Ja hoor, die was uitgerekend op woensdag gesloten, we treffen het ook altijd. Dus toen zijn we maar richting het centrum gelopen. Opeens zagen we een man met een pizzadoos lopen, dus Reint vroeg waar hij de pizza weg had. Oh, zei de man, je mag hem wel hebben. Nou, dat was natuurlijk niet de bedoeling en hij liet een overgebleven stukje zien dat nog in de doos zat. Daar wordt je ook echt zat van met z’n vieren, maar vriendelijk zijn ze wel die Duitsers. Hij wees ons waar hij de pizza vandaan had en zei toen dat het echt een slechte pizza was en dat we daar niet moesten gaan eten. De Griek was beter, volgens hem. Uiteindelijk zijn we weer bij de Kebab-man belandt, waar je wel lekkere pizza’s en ook schnitzels kunt krijgen. Eigenlijk verkoopt ‘ie bijna alles dus. Toen we uitgegeten waren, begon het in de verte wat te rommelen. Geen wonder na zo’n dag, om half zeven was het nog 34 graden. We zijn dus maar richting de camping gelopen en eenmaal vlakbij begon het te regenen. Heel rustig aan, maar met enorme dikke druppen. Van tien druppen was je zeiknat. Dus Reint sprintte richting de caravan, want de stoelen stonden nog buiten. We waren net op tijd dus. Het rommelen van onweer hield nog wel een uurtje aan, maar de regen was niet meer dan een paar minuutjes. Inmiddels is het wel wat afgekoeld, maar zitten we nog in onze t-shirts in de voortent.

We wensen Mo een voorspoedige reis morgen en vertellen dan ook verder over onze belevenissen.