Albert, Jolande en Sanne arriveren in town en het

We werden vanochtend wakker van het getik op het caravandak. Jee zeg, het regent. Voor mijn gevoel was het nog midden in de nacht, maar Reint zei dat het al kwart voor negen was. Er volgde een fikse plens regen, terwijl Mo en Tanacha nog rustig lagen te pitten in het tentje. Een uurtje (en een pot koffie) later kwamen ze uit hun schuilplek en was het na genoeg droog. We gingen er vanuit dat het nu toch wel wat zou afkoelen. Verse koffie gezet, ontbijtje erbij en soms nog een buitje tussendoor. Maar als de zon eenmaal doorbrak, was het ontzetten klam, vochtig, broeierig weer. Even voor elf kregen we een SMS’je dat de familie Westerhuis nog 7 km. moest rijden, dus Reint sprintte direct richting receptie en Brandon en ik er een paar minuten later achteraan. En ja hoor … daar waren ze. Sanne hobbelde met onze zoon naar de caravan omdat Tanacha, haar grote vriendin, daar was. Voor de zoveelste keer een volle pot met leut gezet en even gezellig bijpraten en natuurlijk de voortent van Albert en Jolande opzetten (de mannen dan, he?). En benauwd dat het was!

Even voor enen zijn alle dames in de Chevrolet gesprongen en hebben we even een voorraadje frisdrank, bier en wijn ingeslagen voor de komende dagen. Ondertussen plensde het weer even flink, maar op de terugweg was het al weer droog. Aangezien Mo morgen alweer richting huis gaat en nog even wat cadeautjes wou inslagen, zijn Tanacha en ik met haar de stad ingegaan, waar het bijna uitgestorven was tot onze verbazing. Normaal gesproken loopt het vol met etende en drinkende mensen, maar nog leuker: met prachtig in baljurken gestoken dames en heren met pandjesjassen en hoge hoeden op. Maar waarschijnlijk door het vreselijk wisselvallige weer, was er bijna niemand bij de weg. Dat shopt wel lekker rustig, maar dit was niet helemaal onze voorstelling van het Rakoczy-feest. Jolande is met Brandon en Sanne gaan vissen in het park, zij is niet zo’n schijterd (wat betreft het afhaken van vissen) en dus Brandon’s grote held op dit moment.

Tegen half acht besloten we om, door het weer, niet de stad in te gaan, maar naar de Klaushof te rijden. Helaas pindakaas, de hele toko zat mudvol en we konden alleen nog buiten zitten (dank je feestelijk). Op naar het door hen aangewezen restaurant dichtbij. Van hetzelfde laken een pak eigenlijk, want deze was om 20 uur gesloten, dus jammer dan. Om de hele stad heengereden naar de volgende tent. Toen we binnenkwamen kwam het geroezemoes je tegemoet en de moed zakte ons bijna in de schoenen, maar gelukkig … een tafel voor 8 personen hadden ze nog net. Natuurlijk bestelden we eerst de nodige frisjes, biertjes en wijntjes en toen konden we (nauwelijks) een keus maken uit de gerechten. Het één leek nog lekkerder dan het ander, maar uiteindelijk had iedereen iets uitgezocht. Het was zo gezellig met z’n allen aan tafel en toen kwam het eten … helemaal geweldig. We hebben bijna letterlijk onze vingertjes afgelikt. Dit was een goede aanbeveling van de Klaushof (volgens ons hebben ze aandelen in deze tent of zo). En opeens was het kwart voor tien .. oh jee … als het een beetje meezat zou om 22 uur het heteluchtballongloeien in het park beginnen (mits het weer er naar is en op dat moment was het kurkdroog zonder wind). Dus hobbeldebobbel wij naar de camping gereden, vesten aan, camera’s klaar en op een holletje het park in. Maar wederom helaas pindakaas. Het ging dus niet door. Jammer dan, maar bij “slecht weer” wordt het uitgesteld naar morgen, dus dan hebben we nog een kans. Mo is dan helaas al weer op de terugweg, maar bij deze beloven we haar de foto’s van dit spectaculaire evenement.

Het is twaalf uur en we zitten met Albert en Jolande nog even een afzakkertje te drinken, de rest ligt inmiddels in dromenland. Tot morgen.