Naar het wildpark en de Klaushof

Voor het eerst deze vakantie hebben we de hele dag in een lange broek en t-shirt gelopen. Niet omdat het nou zo koud was, maar met ruim 20 graden gingen wij de hele dag het bos in. We zijn namelijk naar het wildpark even buiten Bad Kissingen geweest. Tegen twaalf uur zijn we er met de auto heengereden. Voor 6 Eurootjes is een heel gezin binnen en een doosje voer kost € 1,00. We hebben ons er de hele dag vermaakt. Allereerst zijn we langs de kooien met uilen, raven en andere vogels gegaan. Ondertussen liepen de hertjes tussen ons door, heel voorzichtig schooiend om voer. Ze blijven op hun hoede en rennen er bij de eerste de beste beweging al vandoor. Bij het verblijf van de wilde zwijnen zijn we wat langer blijven hangen, echt geweldige beesten al stinken ze een uur in de wind. De otters zouden om 15 uur gevoerd worden, dus zijn we daar een beetje in de buurt gebleven. We wilden het niet missen en omdat er een complete schoolklas rondliep waren we bang ergens achter de dikke rijen te belanden. Toen de verzorger er éénmaal aankwam, de otters zagen het natuurlijk het eerst, waren er maar twee of drie gezinnen en ons clubje. Ruimte genoeg dus voor ons allen om vooraan te staan. Het zijn zulke schatjes om te zien en als ze op hun rug in het water zwemmen zijn ze überschattig. Ze poseerden als echte fotomodellen op de tak vlak voor ons, ondertussen kauwend op een hompje vlees. We zijn verkocht, wij willen ook een waterpartij met ottertjes in de tuin.

Na deze favorietjes werden de lynxen gevoerd en omdat je deze bijna nooit te zien krijgt, stonden we ook hier vooraan met nog een paar anderen. Er wordt een klomp vlees aan een haak gehangen en deze wordt een behoorlijk eind het verblijf in getakeld. Vanaf een boomstam kunnen de lynxen er makkelijk bij, maar bij de eerste stukken hadden ze nog honger en sprongen ze dus gewoon een mega-eind omhoog en scheurden het vlees er af. De moeder was duidelijk gewend aan het publiek en paradeerde vlak voor de hekken langs. Haar jong was wat schuwer en kregen we alleen vanuit de verte te zien. Na de pauwen en wasbeertjes zijn we nog een keer langs de sneeuwuilen gelopen, omdat de hertjes daar in de buurt liepen en het voer op moest. Reint had, voor de mooie veren, alle kooisloten gevoeld en ja hoor … bij de sneeuwuilen had hij geluk. Hij kon gewoon naar binnen lopen om voor Sanne, Tanacha en Brandon de mooiste veren (altijd midden in een hok en niet aan de rand) te pakken. De mannetjesuil loerde wel naar hem, maar bewoog verder niet. Het vrouwtje heeft hem niet eens gezien, volgens mij. Toen al het voer op was, hebben we nog even gespeeld in de speeltuin (we blijven tenslotte allemaal kinderen). Langzamerhand zijn we het park uitgegaan en besloten ter plekke in de Klaushof te gaan eten (als het nu niet buiten hoefde of als het niet weer vol zat). Gelukkig hadden ze dit keer wel een plekje voor ons. We zaten net gezellig aan een tafel, toen er opeens live-muziek vanuit het zaaltje naast ons kwam. Het was niet om aan te horen en best wel oorverdovend. Dit hadden wij weer! Reint vroeg aan de eerste serveerster die bij ons kwam of het muziek al afgelopen was. Ze knikte rustig nee en ging weer weg. De piano-pingelaar pingelde er vreselijk op los en even later begon hij tot overmaat van ramp ook nog eens te zingen. Ik keek even om het hoekje en zag een neger op een drumstel, de pingelaar en een man met een accordeon. Tjee zeg, dit kon nog wat worden. Het eten (schnitzels en ree-ruggetjes) was zoals altijd overheerlijk, maar het waardeloze muziek vergalde de stemming. Je moest tegen elkaar schreeuwen als je wat wou zeggen. We besloten dus direct na het eten te betalen en weg te gaan. Reint vroeg de serveerster of ze dit muziek elke avond hadden en ze reageerde met: nee, gelukkig niet en slaakte een zucht. De andere serveerster vroeg ons of ze niet ons mee weg kon gaan. We snapten er niks van, zij hebben die rotmuziek toch in hun tent. Dus ik heb maar gevraagd of dit misschien elke dinsdagavond was en ze zei iets van: nee zeg, gelukkig niet, er is iemand jarig die hier zijn feestje viert en deze muziek heeft “meegebracht”. Maar goed dat we dit weten, want we hadden al bijna besloten hier nooit meer heen te gaan.

Op de camping hebben we dus even rustig zitten uitbuiken met een ijsje. Het was rond 19 uur nog 23 graden. Jolande ging al gauw met de kinderen vissen (alleen Brandon hield het wat langer vol dan de rest). Sanne en Tanacha hebben allerlei spelletjes gedaan. Ik heb m’n foto’s van vandaag (ruim 450 stuks) uitgezocht en bekeken, Reint fietste in het rond over de camping en Albert zat even te lezen.

We hebben nu (om half tien) net de koffie op en langzaam wordt het donker. Het was weer een fijn dagje.