Kanovaren en de familie Kalk komt aan

Het was vanochtend vroeg alweer prachtig weer, hier en daar een wolkje en voor de rest een strakblauwe lucht. Het was al gauw boven de 30 graden. Jolande ging met de kinderen in het park zonnen en zwemmen en Reint is naar de ruïne Aura gefietst. Albert en ik zijn bij de caravans gebleven, even lekker lezen. Later ben ik ook nog even naar het park gegaan om wat foto’s te maken, maar opeens kwam er een donkere lucht opzetten. We zijn toen terug gegaan naar de camping, maar de wolk dreef rustig over zonder regen te lozen. Daarna zijn we allemaal een schaduwplekje gaan opzoeken, want hij brandde er behoorlijk op los. Jolande lag op een luchtbedje, Brandon zat achter de laptop in de voortent, Reint zat te lezen en Tanacha en ik zijn op bed gaan liggen, even een tukje doen. Opeens hoorde ik heel zacht: “Hallo Monique”, dat was Sanne die bij mij op bed kwam liggen. Ze verveelde zich en kwam even haar hart bij mij luchten. Het was inmiddels kwart over twee en ik was blij dat ze me wakker had gemaakt, want we hadden de camping-kano’s besproken om drie uur. Albert ging niet met ons mee, dus aan twee kano’s voor ons zessen hadden we genoeg. Jolande, Tanacha en ik zaten in de ene en Reint met Brandon en Sanne in de andere. De twee jongsten moesten wel een zwemvestje aan en ik kreeg een waterdicht tonnetje mee voor mijn fototoestel. We hebben even een rondje geoefend op de vijver en zijn toen, tegen de stroom in, over de Saale richting het dorp gepeddeld. Af en toe was de stroming behoorlijk sterk, maar we hebben het prima gered. We hebben alles hier in Bad Kissingen al tig keer gezien, maar vanaf het water nog niet. Dus het was een superleuke ervaring.

Tanacha deed onze kano af en toe behoorlijk schommelen, door even onverwacht haar arm in het water te willen steken. Jolande en ik gillen natuurlijk, maar we bleven droog. Vlak voor de bootsteiger in het dorp zijn we omgekeerd en hoefden nu, met de stroom mee, eigenlijk maar weinig te doen. Heerlijk relaxed! We hadden de kano’s voor twee uur gehuurd, maar toen we terug waren hadden we eigenlijk nog wat tijd over, dus zijn we via de vijver richting de sluis gevaren. De camping-eenden zwommen in colonne achter ons aan. Ze herkenden ons vast van het voeren elke dag. Op het laatst deden we een wedstrijd wie het eerst weer bij de aanlegplaats was, maar die strijd heeft niemand gewonnen we waren er tegelijk. We hielden ondertussen wel de ene boot tegen en een ander stond aan onze boot te trekken, maar efijn. Sanne dacht vijf meter voor het aanleggen dat haar leventje voorbij was, volgens mij. Want we voeren met een redelijke gang tegen de oever aan, waardoor Sanne met haar kontje loskwam van het bankje en door de snelheid van de boot er weer achter landde. Op hetzelfde moment kapseisde de boot bijna en toen zag ik haar angstige, doodsbange gezichtje. Reint bulkte keihard: “Allemaal zittenblijven” en toen sloeg ze haar handen om de reling en ging Reint een beetje tegenhangen. De boot was weer recht, pfffft!!! Toen we weer aan land waren moest zelfs Sanne hier vreselijk om lachen en gaf ze direct toe dat ze bang was over boord te slaan.

Aan het eind van de middag zijn Albert, Jolande en Tanacha boodschappen gaan doen, want ze wilden gyros met aardappeltjes en kartoffelsalade eten. De familie Kalk had ge-SMS’t waar ze zaten en we verwachtten ze rond 20 uur. Wij hebben dus vlak voor achten gegeten en toen wij het op hadden kwamen de Kalkjes er net aan. Wat een timing, hun eten lag net in de pan te bakken, ze konden zo aanschuiven. Tanacha en Arnoud zijn in het halfdonker romantisch in het park gaan lopen (alhoewel ze hem alles in het hele park heeft laten zien, dus misschien zijn ze er wel doorheen gerend). Wij hebben met ons allen even lekker koffie gedronken, met Italiaanse koeken van Nelyne erbij. Het is nu half twaalf en de kids hebben net hun toetje (ook geïmporteerd uit Italië) op. Iedereen gaat zich nu nog even opfrissen of douchen en daarna zoeken we allemaal ons eigen slaapplekje op (behalve Arnoud, die mag voor de gelegenheid bij Tanacha in de tent). Ons meisje is helemaal happy dat ze haar vriendje na twee weken weer ziet en zo hoort het ook. Sanne en Gertie slapen al. Ik krijg net een roséetje aangeboden van Erik, dus het kan ook nog wel even duren voordat we slapen.