Dag 13 – Grossglockner Hochalpenstrasse

We zijn vanmorgen om 10 uur vertrokken, terwijl de zon al weer hoog aan de hemel stond. Het is zo’n 100 km. rijden vanaf hier, maar de route er naar toe werd steeds mooier. Het Salzburgerland is wat glooiender, zonder hele hoge bergen, maar hoe verder we reden hoe hoger de bergen. Al gauw zagen we grote plakken sneeuw op de kale bergtoppen liggen. Voordat we door de tolpoortjes reden (het kost 33 Euro per auto om over deze panoramaroute te rijden), waren we al een keer gestopt om van het uitzicht te genieten. Hiervoor waren we o.a. natuurlijk naar Oostenrijk gekomen, wat een machtige uitzichten. We hadden verwacht veel haarspeldbochten te moeten nemen, maar dat viel wat tegen (of mee, ’t is maar hoe je ’t bekijkt). Zo’n beetje om de parkeerplaats stopten we, want er viel veel te genieten/fotograferen/filmen/geocachen. In de kofferbak lagen onze lange broeken en vesten, maar het was supermooi weer en alleen ’s middags hebben we heel even een vestje aan gehad. Vlak voor het hoogste punt zagen we een roofvogel vliegen en ik besloot even mijn grote lens op de camera te zetten, want hoe dichter bij de vogel kwam hoe beter ik zag dat ‘ie erg groot was. En wat bleek … het was een witkopgier. Hij vloog recht over ons heen en iedereen kon hem goed bewonderen. Even later vlogen er zelfs meerdere (stuk of 4) en mijn dag was toen helemaal goed. Na een paar minuten waren ze verdwenen en later hoorden we van een Oostenrijkse vrouw dat het best bijzonder was dat we ze hadden gezien, dat gebeurt maar zelden volgens haar. We hebben door de sneeuw gelopen en mooie stenen gezocht, het was geweldig. We zijn nog een stukje verder gereden vanaf de top en hebben daar in een restaurant gegeten. Het hing er vol met foto’s van murmeltieren, maar die hebben we niet gezien. Reint heeft daar een sms’je naar zijn collega gestuurd, dat we boven waren en of we welkom waren met ons zevenen. Al gauw kwam het bericht terug dat dat OK was. Omdat hij aan het begin van de route op de camping staat, moesten wij dezelfde weg weer terugnemen (nog een keer deze superroute rijden is geen straf!). Het werd wel wat bewolkter, maar het werd ook steeds warmer, hoe verder we weer naar beneden gingen. We hadden deze dag niet willen missen.

In Bruck zochten we de camping van Fons op, maar bij de ingang liep eerst al een andere collega van onze mannen. Dit was ook de (stief)zoon van Fons en Dineke. Zij brachten ons naar de caravan en al gauw zaten we achter een lekker koel drankje. We hebben een rondje over de camping gelopen (vijfsterren – met privébadkamers, droogkappen en andere luxe) en waren allemaal blij dat wij op de camping “bij de boer” staan. Het was een prachtige camping, maar niets voor ons. Tegen de avond zijn we weer in de auto gestapt en hebben hier vlakbij (XXL-)schnitzels gegeten. We zaten net wat te mopperen over hoe nors en serieus de mensen hier zijn, toen de eigenaresse naar onze vakantie vroeg en zelf ook honderduit begon te vertellen en heel vriendelijk bleek te zijn. Oeps…iets te vroeg geklaagd, waarschijnlijk kijken ze hier eerst de kat uit de boom.

Terug op de camping was onze verwarring groot over wat we daar aantroffen, maar daarover de volgende keer meer.