Dag 8: Humlehögsravinen, Tidersrum en Misterfalls

Het was vandaag een gekke dag qua temperaturen. Zo schijnt de zon, is het 31°C en lig ik in mijn bikini te zonnen en zo trekt er een wolk ter grootte van de provincie Groningen voorbij en is het maar 24°C meer. ’s Ochtends hebben we een wandeling om de camping gemaakt en vanmiddag zijn we weer op de fietsen vertrokken, want dit had Brandon’s voorkeur boven de auto. Als eerste zijn we naar de Humlehögsravinen gegaan op zo’n 4 km. vanaf de camping. Het is een door het water uitgesleten ravijn, al is dat een groot woord. Hij is ongeveer 800 meter lang, maar je loopt steeds tussen de 5 en 10 meter boven het water over kronkelige paadjes vol met boomwortels. Links en rechts van het pad waren bosbes- en andere struiken en heel veel soorten mos. Op den duur kon het ravijn via een bruggetje oversteken, maar dan liep het pad ook weg van het ravijn. We zijn dus maar teruggegaan om een geocache te zoeken. Het had wat voeten in aarde, maar uiteindelijk vond Reint eerst het logboekje los op de grond en daarna de verstopte container. Na alles netjes weer verstopt te hebben, zijn we teruggelopen naar de fietsen. Ongeveer 5 km. verderop kwamen we bij de oudste houten kerk van Zweden in Tidersrum, met een klein museum er tegenover, waar wat mensen op het terras zaten. Nadat Reint en ik het kerkhof opliepen richting de kerk, kwam er een vrouw naar ons toe en vroeg of we de kerk van binnen wilden zien. Uiteraard was dat onze bedoeling. Brandon geloofde het wel en bleef op de fietsen passen. Toen we in de kerk waren legde de vrouw uit dat de kerk uit 1263 stamde en gaf me een A4 met meer informatie. Alles in en aan de kerk is van hout en dat ruik je ook (of zou dat de carboleum zijn geweest?). Het was niet groot, maar erg indrukwekkend. Er waren prachtige beelden van hout, schilderingen op de balustrades en een mooi versierde kansel (bekijk de foto!). Het originele beeld van St. Olof (rechts op de foto) is ooit gestolen door een bezoeker van de kerk en daarom is hij nu altijd op slot. De schoonvader van de Zweedse vrouw haar dochter, woont in Italië en die maakt dit soort beelden en ook deze dus. Een bijzonder verhaal. Ze liet ons op de begraafplaats achter, terwijl wij nog rondkeken. Bij het museum moest ook een cache liggen, maar omdat Reint hem niet kon vinden, vroeg hij de vrouw (en haar man) om een vertaling van de Zweedse hint. Het bleef lastig zoeken, maar de man ging ook op z’n telefoon lopen kijken en had wel gehoord van geocachen. Hij vond het, geloven wij, maar raar dat er iets zou zijn, waar hij niks vanaf wist. Uiteindelijk vonden we de cache toch op de plek die hij in eerste instantie aangaf. De vrouw kwam er nu ook bij om te zien wat we vonden en ze besloten ook maar eens met dit spel te beginnen (al moesten ze dan wel eerst fietsen kopen, maar dat was gezien hun corpulente lichamen sowieso al nodig). We besloten terug te gaan naar de camping, maar onderweg zagen we steeds bordjes met “Misterfalls” er op. Het Zweeds is best makkelijk om te lezen, dus ik dacht dat het misschien een waterval zou zijn. Na lang fietsen over lange steile stukken (waar ik soms moest lopen), besloot Reint het enig levend wezen dat we zagen (een man) te vragen hoe ver het nog was en wat het was. Het bleek de naam van dit gebied te zijn, pffff … dan kun je lang fietsen dus. Gelukkig was het er erg mooi. Uiteindelijk kwamen we bij een soort wei, waar nog hele oude houten omheiningen (beschermd) om heen staan. Daar hebben we even gerust, voordat we teruggingen. Reint was aan het filmen terwijl hij fietste en op sommige stukken reden we (helling naar beneden) bijna 40 km. en toen besloot een eekhoorn zijn leven te wagen. En ook dat heeft Reint weten vast te leggen, haha. We konden om 19.30 uur eten in het campingrestaurant en dat werd een hamburgermenu voor Reint en mij en Brandon kon zijn geluk niet op met 3 frikadellen. Erg stom, volgens hem, dat niemand dat verkoopt/eet in het buitenland. Tijdens het eten viel er dichtbij regen, maar verderop scheen de zon. Het resultaat was een prachtig halfronde regenboog. We zijn er inmiddels aan gewend dat je op elke camping een plaskaart c.q. sleutel hebt. Vanwege het allemansrecht in heel Zweden, mag je op iedereen z’n grond lopen. Ze voorkomen met een kaart/sleutel dus dat iedereen hier naar de wc of douche gaat. Onze laatste nacht op Pinnarp Camping is aangebroken, morgen trekken we verder naar het noorden.
P.S. We krijgen vers van de pers een berichtje binnen van Joakim en Carolina. Wie zijn dit? Dat zijn de mensen van de kerk in Tidersrum. Ze bedanken ons voor de introductie in het geocache-spel en hebben er vandaag al 5 gevonden. Kijk, zo maak je vrienden!