Dag 7 – Een week voorbij gevlogen…

Om 7 uur ging ons wekkertje (in de telefoon, natuurlijk) en in razend tempo hebben we ons aangekleed, ontbeten en de laatste rommel in de auto gegooid. Drie kwartier later waren we klaar en stuurde Reint een berichtje naar Tom dat we wilden vertrekken. Even later kwam hij aan (met z’n schattige zoontje), nam de sleutel in ontvangst en zwaaide ons uit. Om 8 uur reden we richting Dover. Het was prachtig weer en de snelweg was nagenoeg leeg, zodat we flink konden opschieten. Een paar kilometer voor Dover stond er tot onze schrik op de linkerbaan een flinke file van vrachtwagens, maar wij konden nog doorrijden. De vrachtwagens stonden doodstil tot midden in Dover. Daar stond een rood stoplicht, maar waarom er nou zo´n lange file stond en niet aan onze kant??? Eenmaal bij de douane aangekomen, werden wij er uit gepikt en moesten we naar een aparte loods, waar mensen met spiegels liepen. Wij werden naar links gestuurd en daar bleken we in een “random” controle te zijn belandt. Reint moest de kofferbak openmaken en de controleur wees een tas aan die gecontroleerd moest worden. Beide gingen door een metaaldetector en alles was OK. De tas was Reint z’n speciale geocache-tas en een paar dagen geleden zat daar nog een trackable in met een echte kogel er aan, maar die was er nu gelukkig uit, pfff!

We gingen met de boot van 10.15 uur en eindelijk maar toch konden we de prachtige witte kliffen in de zonneschijn zien, waardoor ze toch een stuk witter lijken. We hebben buiten op het dek ons broodje gegeten en nog wat foto’s gemaakt, daarna zijn we binnen gaan zitten. Midden op Het Kanaal leek het weer wat somberder, maar in Calais scheen de zon weer volop en zagen we veel windsurfers. Eenmaal aan land kwamen we langs de illegale verblijfplaats van de duizenden vluchtelingen die proberen naar Engeland te komen. Wat een bende, zeg. Overal lopen mensen (ook op de vluchtstroken) en wapperen plastic zeilen, tassen en andere troep. We voelden ons toch wel happy dat wij niet in hun schoenen staan. In Frankrijk en België hebben we nog een cache gezocht, zodat we er weer twee landen bij hebben (ook belangrijk!) en om precies 16 uur reden we over de grens met Nederland. Drie uur en een kwartier later waren we bij Arnoud thuis om hem af te zetten (al klinkt dat raar, toch deden we het) en even later waren we dan weer in ons eigen huisje. Reint heeft de auto uitgepakt en de dikste troep weggewerkt (terwijl ik op de bank hing met een zere strot, een iets te hoge temperatuur en geen zin meer in wat dan ook). Na een paracetamol werd het iets beter en hebben we onszelf opgeraapt om nog op verjaardag te gaan bij onze vriend, Albert. En dan … ’s avonds weer op je eigen bed … hmmm zalig toch? Het was een supervakantie, maar thuis komen is toch altijd weer fijn. Nu weer wachten tot de zomervakantie.