Dag 14 – jarig, afbreken en er vloeien tranen

De dag begon vannacht om 12 uur natuurlijk al en toen feliciteerden Reint en Brandon me en ondanks dat ik al een kado had gekregen, kreeg ik er nu ook nog één: een Rossi-pet. Zijn startnummer is dit jaar mijn leeftijd, zoals een oplettende vriend (Marcel) vanmorgen al in alle vroegte voorzichtig aan Reint liet vallen. Die had net z’n ogen open en snapte er heel even niks van. Loop ik op de camping met een zwart t-shirt aan, waarop in fluorgeel en heel groot nummer 46 staat en hij gaf me een bijpassende pet…! Dat was even lachen natuurlijk. Kan ik volgend jaar in elk geval in vol ornaat naar de TT achterop bij mijn geliefde en op mijn favoriete motor (als hij die niet verkoopt voor die tijd). Vorige week had ik echter al een ander kado uitgezocht, een horloge namelijk. Ik had twee totaal verschillende mooie horloges gezien en ik twijfelde een beetje, maar Tanacha was het ook eens met mijn eerste keus en dus werd het een zilverkleurig model van Regent en ik ben er erg blij mee. Ook wil ik iedereen bedanken voor de e-mails, telefoontjes en appjes voor mijn verjaardag. Best teleurgesteld dat Evert Baptist geen zin had om langs te komen, beetje jammer. Had ik me wel op verheugd (Marcel!).
Nadat ik nog een klein wasje had gedaan en de boel had opgehangen in het zonnetje, zijn Reint en ik nog één keer door de stad gelopen. Het is dit weekend wijnfeest en gezellig druk in het centrum met live-muziek, versieringen, kraampjes op het plein, enz. Tussen de middag hebben we met ons drieën een hamburger met kaas gegeten, die Reint voor ons gebakken had en de rest van de middag hebben we wat opgeruimd, de voortent afgebroken en de auto getankt, want morgen gaan we verkassen naar een andere camping. Tanacha had ons vanmorgen gebeld en zei dat ze morgen naar Wenen zouden verkassen, want ze waren wel een beetje klaar met de troep waar ze nu zitten. Vanmiddag stuurde ze opeens bericht dat ze al ingepakt klaar stonden, want er was een behoorlijke storm op komst en de campingbaas had ze al gewaarschuwd dat het heftig ging worden en dat alles heel goed vastgemaakt moest worden. Ze vertrokken dus een beetje hals over kop. Even later kregen we bericht dat ze in een file stonden en steeds maar een paar meter opschoten. Dat bleef de rest van de tijd zo gaan. Om 9 uur vanavond belde ze vanuit een zimmer-frei 60 km. voor Ljubljana dat ze daar bleven overnachten. Een vreselijke reis dus. Wij gingen aan het eind van de middag naar de receptie, waar Joachim en Judith beide waren op dat moment. We wilden even weten wat we moesten betalen, zodat we eventueel nog konden pinnen in het dorp (op de camping kan het niet). Ik gaf haar alvast een zelfgemaakt en oerhollands kaartje (met veel rood-wit-blauw, delfts blauwe tegels en klompen) en toen ze het gelezen had, kwam ze naar me toe en zei dat ze op deze manier moest huilen, want dat deed ze zo snel de laatste tijd. Ze is een beetje oververmoeid geloof ik, na 10 jaar camping, korte vakanties, opgroeiende kinderen en een kwakkelende gezondheid. Gelukkig voor haar kan ik ook ontzettend makkelijk huilen en dus deed ik direct mee, hahaha. Toen ik even later terugkwam om te betalen, gaf ze me een fles van mijn favoriete regio-wijn Bacchus en een pot honing mee en zei dat ik nu moest weggaan, want anders zou ze weer beginnen en morgenvroeg zou ze er immers ook zijn.
Vanavond zijn we voor het laatst deze vakantie naar de kebabman gegaan en hebben onwijs genoten van de zalige broodjes en pizza kebab. Morgen doen we rustig aan en vertrekken dus niet al te vroeg, het is tenslotte maar 300 kilometer rijden.