Gillende konijnen en wandelen.

Gisteravond rond een uur of 11 gingen Reint en Brandon even naar de wc. Opeens kwam Reint er aan en zei: “Als je een klein babyhaasje wilt zien, moet je nu meegaan”. Dus ik mijn fototoestel gegrepen en met hem meegelopen. Midden op de asfaltweg van de camping zat een ieniemienie klein babykonijntje of –haasje. Ongelooflijk schattig! Dus ik een foto gemaakt, maar toen hupste hij richting het gras en we waren bang dat hij verdween tussen het hoge gras. Dus ik hopte gauw langs hem om er voor te gaan staan en het hielp, want hij bleef rustig zitten. Om hem nog iets meer de ruimte te geven deed ik nog één stapje achteruit … een gil … ik voel iets onder m’n voet en spring omhoog … vliegt het broertjeskonijn onder mijn voeten vandaan (of zou het een zusje geweest zijn). Hij hupt over de weg en schiet daar ergens onder een caravan. Ik sta ondertussen helemaal te shaken op mijn benen van de schrik, maar de rest van de familie piest bijna in z’n broek van het lachen. Nooit geweten dat konijnen zo kunnen gieren! Eénmaal terug bij de caravan, vindt iedereen het doodzielig natuurlijk en krijg ik de wind van voren. “ Ik zal je nog eens roepen voor een beest” en “Ik dacht dat jij van dieren hield” dat soort opmerkingen zijn niet van de lucht. Maar ja … we waren toch al van plan om te BBQ-en, een lekker hazeruggetje is dan niet slecht toch? Later zijn we nog eens terug gegaan en elke keer als er iemand aankomt lopen, komt het eerste konijntje de weg op hupsen en snuffelt aan je handen of schoenen (je kunt hem zelfs aaien). Het broertje is een stuk banger en blijft in het gras (volgens mijn familie is dat geen wonder als je er boven op gaat staan).

Na een heerlijk nachtje slapen (al hadden Reint en Tanacha het wat koud) scheen vanmorgen de zon alweer. Reint heeft eerst een rondje gemountainbiked en daarna ben ik de Altenberg (284 meter) opgegaan. Wat mooie foto’s gemaakt in het bos, van het Sissi-denkmal en het uitzicht over Bad Kissingen. Daarna zijn we met ons vieren het park (aan de camping) ingelopen, langs de Arcaden- en Regentenbau (een stel prachtige gebouwen) tot we in het dorp waren. Via de Rosengarten, de enorme fontein en de rivier de Saale zijn we naar het centrum gegaan. Het was natuurlijk erg rustig in het dorp, omdat het zondag is, maar voor de foto’s en de film is dat wel zo mooi. Morgen zal alles wel weer stampvol zijn. Tussen de middag hebben we een heerlijke Döner-Kebab gegeten bij, zoals Brandon dat noemt, de Kebabman. Daarna zijn we langs de andere kant van het park langzaamaan teruggelopen naar de camping. Onderweg kwamen we langs het Barfusspfad (het blotevoetenpad), een zalige ervaring die we dit jaar ook maar weer eens hebben ondergaan. We komen hier tenslotte nog maar voor de tiende keer (meestal om te overnachten, soms wat langer, maar voor het eerst anderhalve week lang). Het was zo’n 25 graden vanmiddag en op sommige stukken van het pad liepen we behoorlijk te “lijden”. Je moet over zand, grof grind, hout, rubber en tegels lopen en het grind was echt heet aan je voeten. Maar wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, dus we hebben het toch volgehouden, al zijn we er niet echt mooier van geworden (maar misschien komt dat nog).

Aan het begin van de avond hebben we de BBQ aangestoken en het konijn … eh, ik bedoel de worstjes er opgelegd. Een paar sausjes er bij en brood met zelfgemaakte kruidenboter. Tegen half negen waren we zat en begon het ook wat frisser te worden, omdat de zon langzaam achter de Altenberg verdween. Reint heeft nog een rondje gefietst en Brandon en ik hebben nog een half uurtje camping(badmin)ton gedaan en hij wordt steeds beter. Ons record staat nu op 32x overslaan. Toen er onder het badmintonnen opeens een gil klonk, dacht ik even dat Brandon op een konijn trapte, maar niks hoor. Het was de Riesenpoedel van de buurman en poedels doen dat blijkbaar zomaar opeens zonder reden (we hebben het altijd al rare beesten gevonden).

We hebben nog geen plannen voor morgen, dus jullie horen morgen wel weer wat er gebeurd is.