Dag 7 – Veel caches gevonden en een eind gelopen

Gisteravond was er een oude VW-bus pal naast ons komen staan en toen die vanmorgen met veel lawaai startte was dit voor ons het teken om op te staan. Het was rond negen uur. Reint had een rondwandeling in de GPS gezet van een sprookjes-cache-route. Even buiten een dorpje vlakbij, Albertshausen, begon de route. In iedere cache zat een sprookje op papier en wat dingetjes die met het desbetreffende sprookje te maken hadden. Het was zalig buiten lopen en aan het begin nog niet te heet. Elke paar honderd meter vonden we een cache, die meestal niet moeilijk te vinden was. Onderweg werd het steeds warmer en op den duur liepen we midden in het veld en werd het echt heet. We liepen van schaduw (van een bosje) naar schaduw (van een boompje). De boeren waren druk bezig op het land en bezorgden ons af en toe stoffige momenten. Nadat we alle caches gevonden hadden, kregen we de coördinaten van een bonuscache. In deze cache zat iets om te ruilen. Omdat we thuis deze route al gezien hadden, was Sanne zo lief om een sprookjesfiguur die ze dubbel had aan ons af te staan, om in de cache te doen. Dwars door het bos en de bramenstruiken kwamen we op een plek waar het moest zijn. We vleiden ons met een zucht tussen de bladeren en takken, terwijl Reint wat rondzocht, maar tevergeefs. Nog maar eens de coördinaten gecheckt en het zou moeten kloppen. Toen we de moed opgaven en terugwilden, viel Reint’s oog op een raar stapeltje hout en ja hoor … een complete emmer met handvaten zat vol met sprookjesboeken en andere schatten. Pfff…wat je soms al niet moet doen om iets te vinden. Onze benen zien er dan ook niet echt sjiek uit, ze zitten vol schrammen en soms zelfs wat bloed. Met de auto hebben we nog een aantal losse caches gezocht en er zat echt één hele leuke bij. De aanwijzing was dat je enigszins sportief moest zijn, maar geen gereedschap nodig was. Reint en ik gingen met z’n tweetjes, want Brandon geloofde het inmiddels wel en bleef in de airco-gekoelde auto zitten. We liepen rechtstreeks naar de opgegeven plek en Reint vroeg zich af waar we nu weer moesten zoeken in het bos. Ik zei: “Nou, kijk eens recht boven je”. Op een meter of 5-6 hoogte hing een ijzeren blik aan een haak en er was geen boom in de buurt waar je in kon klimmen. Aan de bodem van het blik zat ook een haakje en we dachten dat we hier een touw omheen moesten gooien of zoiets, maar toen Reint het eens goed bekeek dacht hij dat je de haak moest opwippen om de bodem naar beneden te kunnen klappen. Met een lange stok lukte dit vrij gauw en viel er inderdaad een reageerbuisje uit. Nadat Reint de gegevens er op gezet had, moest het buisje natuurlijk weer in het blik. Hoe? Nou eh…gooien. Vaak gooien. We gooiden ieder telkens twee keer en het was vaak bijna raak. Na 23 keer misgooien, zat ‘ie er eindelijk in. Echt een leuk gemaakte cache, die door vrienden van een cacher aan hem is gegeven op zijn verjaardag. Cool toch? Op de terugweg hebben we nog een paar gevonden en daarna zijn we boodschappen gaan doen, voor morgen als de invasie komt. We hadden geen zin om nog de stad in te lopen voor eten, zodat we zelf maar een paar hamburgers hebben gebakken. Lekker op een broodje met mayo, ketchup en gefrituurde uitjes. Tegen zeven uur hadden we weer wat puf, het was nog steeds 28 graden, en zijn we naar het centrum gelopen voor een lekker ijsje. Bij Hotel Astoria hebben ze gratis wi-fi en dus gingen Reint en Brandon hun gegevens verwerken (scheelt weer internet-tegoed op de camping). Het was een ontzettend warme, maar ook leuke dag. We verheugen ons echter ook heel erg op morgen, als ons meisje weer terugkomt en de rest van de gasten zich bij ons verzamelt.