Dag 17 – Barre cachetocht door het bos?

Voor vandaag hadden Reint, Jolande en ik een wandeling in petto door de bossen hier in de omgeving. Het doel was natuurlijk om een aantal caches op te zoeken. Tegen 11 uur heeft Albert ons met de bus naar Javornik gebracht. Het was zulk warm weer dat we onze t-shirts vlak voor vertrek nog omruilden voor hemdjes. We hadden flink wat drinken en eten meegenomen, dus bepakt en bezakt trokken we het bos in. Al gauw vonden we de eerste en daarna de tweede cache, allebei doosjes met wat spullen om te ruilen. Opeens hoorden we geruis in de verte en het bleek hardop te regenen, maar onder de bomen viel het erg mee. Na een paar minuten was het nagenoeg droog en vervolgden we de route op de GPS. We verlieten al gauw het grote pad, om over een klein bospaadje verder te gaan. Het was wel een officiële wandelroute, want overal stond op de bomen een vlaggetje geschilderd. We kwamen geen mens tegen totdat we vlakbij de volgende cache waren. Zij bleken ook het logboekje ingevuld te hebben. Daarna hebben we niemand meer gezien. De lucht betrok inmiddels behoorlijk, maar dat voelde alleen maar lekker. Het lopen was nu echt lekker en niet meer te warm. Af en toe namen we een broodje of een slok drinken en dan maar weer verder bergopwaarts. Op het hoogste punt van onze tocht, Kralovski Kramen, stond een soort gedenkteken. Op dit punt was het bos iets opener en hoorden en zagen we voor het eerst vogels. Er zaten veel boomkruipers en ook een flink aantal goudhaantjes. Terwijl Reint en Jolande de schat opzochten, kon ik mooi vogels fotograferen in de dennebomen. Daarna ging de tocht wat meer naar beneden, maar werd de lucht in de verte ook steeds donkerder en op den duur begon het weer te regenen. Eerst zachtjes, maar later steeds harder. Over het open bospad lopen deden we niet meer, we liepen half onder de bomen waar het toch wat langer droog blijft. Ook begon het wat te rommelen in de verte en af en toe wat dichterbij. Toen het echt hardop begon te regenen, zagen we een huisje in het bos. Reint rende er heen om te kijken en riep al gauw dat we maar moesten komen. Het bleek een hertenvoederplek te zijn, maar dat maakte niet uit. We vroegen ons toen af of het misschien zonnig was bij Jan en Hetty’s huis. Jolande dacht dat Albert al wel gebeld zou hebben als het daar ook slecht weer was, want dan zou hij misschien ongerust worden. Ze had het nog niet gezegd of … tringgg. Hij vroeg zich inderdaad af hoe het er voor stond bij ons, dus Jolande vertelde dat we even stonden te schuilen en daarna weer verder zouden gaan. Als het echt uit de hand zou lopen, dan beloofde ze hem te bellen om ons op te halen in Nicov, daar waren we tenslotte vlakbij. Omdat we niet van suiker zijn liepen we dus na een kwartiertje verder, maar het werd bepaald niet droger of warmer (in onze hemdjes). Ook waren we bijna het bos uit, dus waren er nog maar weinig bomen om onder te lopen. We konden nu wat verder kijken en het leek niet echt beter te worden. Alleen heel in de verte zag je wat blauwe lucht. Jolande belde dus alsnog Albert op om ons op te halen, terwijl we verder liepen. We zagen het dorp al waar we moesten zijn. Bij de laatste cache gaf zelfs Reint het na een paar minuten op om te zoeken, want het regende behoorlijk en we werden nu toch ook wel wat koud. Er stond wel een auto daar en Reint wilde eerst het raam inslaan en de auto stelen (zei hij) en als de eigenaar er nog in zou zitten dan wou hij die zelfs nog wel doodmaken om maar uit het bos te komen. Dit plan hoefde gelukkig niet uitgevoerd te worden, want Albert stond verderop al klaar en dus sprongen we gauw in de bus. Toen hoorden we pas dat het bij de caravans al was gaan regenen vlak nadat wij weg waren en dat het nog nauwelijks droog was geweest. Pffff …en wij maar denken dat het weer daar beter was. Wij waren zelf degenen die geluk hadden gehad met alleen het laatste half uurtje regen en we waren toch heel wat uren onderweg geweest, van 11 tot 15 uur namelijk. Tijdens een lekker warm kopje koffie werd het droog, kwam de zon weer en zaten we weer (bijna) te zuchten over de intense hitte. Wat kan het weer toch snel veranderen. Vanavond zijn we met z’n zevenen naar Pizzeria Marco in Vimperk geweest en hebben we voor de verandering nog een paar caches opgezocht. Er zou ook één in een riool zitten, maar omdat het zo hard geregend had stroomde daar nu een complete rivier door. Gek genoeg was er nu niemand die zin had om daar in te springen, dus die doen we een volgende keer. Ik heb Jan nog wat foto’s op een stick gezet van de paarden en vanavond had ‘ie al één uitgeprint op fotopapier om morgen aan Martina te geven. Morgen gaan wij naar “de grote stad” en hier in de buurt is dat Ceske Budejovice.