Capucijners, kristallen en beelden

Wat een dagje, zeg! De zon stond vanmorgen vroeg al hoog aan de hemel en geen wolkje te bekennen. Om 9 uur was het al 21 graden en dat liep alleen maar op in de loop van de dag. We zijn niet te vroeg vertrokken, tegen kwart voor elf pas en gingen toen naar de Kapuzinercrypt, een kelder waar allemaal mooie, rijk versierde graftombes staan van keizers en keizerinnen en hun familie. De eerste (en oudste) graftombes waren werkelijk prachtig versierd met doodskoppen, botten, kronen, engelen en kruizen met Jezus eraan. Net toen ik me afvroeg waar Sissi eigenlijk begraven was, kwamen we in een vertrek waar haar crypte stond, samen met die van Franz Joseph en hun zoon, Rudolph. Mijn vraag was dus snel beantwoord. Hoe jonger de graven waren, hoe minder uitbundig ze versierd waren. Die van Sissi was vrij eenvoudig dus. De laatste die bijgezet was in 2007, was net iets mooier dan de standaardkisten van tegenwoordig. Een beetje luguber was wel, dat naast dit laatste graf de lege sokkel van de volgende overledene al klaar stond. We gaan allemaal een keer dood, maar ze leken er bij deze al op te wachten.
Op naar ons volgende doel, de weg daar naar toe liep door de winkelstraten en tussen neus en lippen door kocht Tanacha gewoon even een echte Swarovski-ring. We keken onze ogen uit bij deze winkel, het aanbod was een stuk aantrekkelijker geworden in vergelijking met eerder en ook betaalbaarder. Vanaf een Euro of 16 waren er al ringetjes, oorbellen waren ca. 22 Euro en overal waren tig verschillende soorten van. Toen we de winkel uitkwamen, hebben we onze oogkleppen maar opgedaan, want shoppen kost nu eenmaal geld. We zijn gauw naar de Karlskirche gelopen, een prachtige kerk in wit met blauw met een grote vijver ervoor. We moesten nodig even uitrusten en onder het genot van een coupe ijs hebben we ons opgeladen voor de volgende wandeling. We gingen naar slot Belvedère. Twee jaar geleden stond de hele tuin op de kop voor een renovatie en we wilden even kijken of alles weer goed was gekomen en ja hoor. In de bloedhete zon liepen we van de ene fontein naar de andere. Door de hele tuin staan prachtige spierwitte beelden (van o.a. vrouwen met blote tieten, vindt elke mannelijke toerist leuk en legt er zijn hand op). De symmetrische tuinen staan vol met stokrozen en andere mooie bloemen. Daarnaast heb je er ook nog een mooi uitzicht over een deel van Wenen.
Als laatste wilde ik graag naar de St. Marxer begraafplaats, waar o.a. Mozart begraven ligt. Het was een hele tocht (wou ik ooit meedoen aan de Nijmeegse vierdaagse?) en al met al was het maar een zielig grafje. Een half wit pilaartje met een engel en zijn naam stond er op. De begraafplaats op zich was wel mooi aangelegd, er liggen ook alleen hooggeplaatste of belangrijke mensen. Ondertussen zijn ze de boel ook nog aan het restaureren, dus het wordt nog mooier. Na het bezoeken van al deze graven, crypten en graftombes waren we helemaal depressief (maar niet heus) en moesten we nodig iets doen aan onze stemming, dus zijn we maar schnitzels gaan eten in een restaurantje die Reint ’s ochtends al had gezien. Dat dit schnitzelparadijs 4 bussen, 2 trams, 3 U-banen en toen nog 10 straten lopen verderop was, maakte de stemming er niet beter op. Maar na een schnitzel en een pul bier (of spezi) waren we eindelijk weer te spreken.
Brandon had gisteren in een speelgoedwinkel een pracht van een Hotwheels-auto gezien en we meenden dat het koopavond was, dus op naar de Maria Hilferstrasse. Bussen genomen, metro’s net op tijd gehaald en toen nog anderhalve kilometer gesjokt door dit winkelparadijs. Komen we eindelijk bij “zijn” winkel aan, blijkt dat deze net 7 minuten geleden dicht was gegaan. Toen was de maat vol (en onze voeten half afgesleten). Weer naar de U-bahn, na 2 haltes overstappen, volgende U-bahn, dan een bus en eindelijk….eindelijk waren we weer op de camping. Inmiddels stond de volle maan hoog aan de hemel en maken we alweer plannen voor morgen, we blijven optimistisch. Die voeten groeien wel weer aan vannacht.
Nu moeten jullie niet denken dat we geen leuke dag hebben gehad, maar vermoeiend was het wel in die hitte. Soms liggen we ook helemaal in een deuk, omdat er bv. weer eens iemand languit gaat bij de roltrap naar de U-bahn of er komt je iemand voorbij in een winkelstraat die GEEN benen heeft, maar stompjes en de stakker mist ook nog eens een halve arm. Ja natuurlijk, het is erg genoeg, maar wij weten dat we elkaar op zo’n moment even niet aan moeten kijken. Ook onze eigen kinderen zorgen wel eens voor een slappe-lach-sessie. Zo zaten we rustig in de bus en opeens zegt Reint: oh, hier moeten we er uit. De kinderen schieten naar voren en wachten even op de mensen voor hen (ze blijven wel netjes), maar op het moment dat ze willen uitstappen klinkt het seintje dat de deuren gaan sluiten. Op dat moment neemt Brandon een sprong van zo’n 2 meter naar buiten en gilt ondertussen: mamma, kom! Hij was wel zo slim om naar buiten te springen (en ik ook nog), maar ondertussen landt hij bij een vrouw op de voeten, die helemaal stijfuit staat van de schrik en bijna over hem heen kukelt.
We hopen morgen op weer een mooie dag, want we hoorden dat het in Nederland net herfst is. We komen nog lang niet terug!